Pewna obawa przed ich stosowaniem wynika z historii badań nad idelalizybem – prekursorem tej grupy leków. Pierwsze wyniki, gdy stosowano go we wznowie/ oporności u źle rokujących chorych, budziły wielkie nadzieje. Stosunkowo szybko rozpoczęto badania u chorych z mało zaawansowanym procesem, nawet u pacjentów wcześniej nie leczonych. Pacjenci ci nie wymagali tak skutecznego leczenia, w większości przypadków standardowa immunochemioterapia była dla nich adekwatna. Idelalizyb, redukował prawie do zera liczbę wszystkich limfocytów B (zarówno komórek nowotworowych jak i tych prawidłowych). Doprowadziło to do nieakceptowalnej liczby infekcji i powikłań autoimmunologicznych.

Obecnie badane, nowe leki z tej grupy mają inny profil toksyczności, infekcje są rzadsze, potrafimy im zapobiegać. Poza kopanlisibem, są to leki podawane są doustnie. Opisywanie różnic pomiędzy poszczególnymi lekami z tej grupy przekracza ramy tego opracowania.