Przy rozpoznaniu choroby, poza dokładnym rozpoznaniem histopatologicznym, podaje się tzw. stadium zaawansowania klinicznego.

Dokonujemy go wg klasyfikacji Ann Arbor – nazwa pochodzi od konferencji, na której po raz pierwszy go zaproponowano w 1971 roku. Stosujemy ją od blisko 50 lat – i w tym czasie uległa jedynie drobnym modyfikacjom w Costwolds (1988), a następnie w Lugano (2014). Odpowiada klasyfikacji określanej skrótem TNM (ang. Tumor, Node, Metastases) stosowanej w guzach litych, gdzie podstawowe znaczenie ma wielkość guza (T), zajęcie okolicznych węzłów chłonnych (N) i odległe przerzuty (M). 

W przypadku chłoniaków w ogóle nie używa się pojęcia przerzut, a jedynie stadium zaawansowania klinicznego, w którym rozróżniamy procesy zlokalizowane (stadium I i II) oraz zaawansowane (stadium III i IV). Stadium zaawanasowana klinicznego jest jednym – i to bynajmniej nie najważniejszym – czynnikiem prognostycznym. Poza stadium zaawansowania klinicznego (i-IV), w zależności od występowania objawów ogólnych i wielkości nacieków używa się odpowiednio liter A lub B i X . Migdałki, pierścień Waldeyera i śledzionę uznaje się za narządy węzłowe.