Zmieniłam lekarza prowadzącego na hematologa. Pani doktor wysyłała mnie na rożne badania częściowo prywatne, częściowo opłacane przez NFZ, ale nie wiedziała cały czas co mi jest, a ja czułam się coraz gorzej. W międzyczasie szyja była cała w spuchniętych grudkach, tak samo było nad obojczykiem, wszędzie były wyczuwalne grudki. Brałam z 3-4 rodzaje antybiotyków przepisane przez lekarza prowadzącego i nic nie pomagało. Trwało to pół roku, aż w styczniu dostałam dreszczy, wysokiej temperatury, która nie chciała zejść i tym sposobem wylądowałam u lekarza dyżurnego. Dostałam mocniejsze tabletki przeciwgorączkowe i skierowanie do laryngologa (miałam popękane żyłki w nosie i często leciała mi krew).  Dość szybko umówiłam się na wizytę i przy okazji powiedziałam o węzłach. Dostałam skierowanie do szpitala na pobranie wycinka. Prawie 2 miesiące czekania na wyniki… Diagnoza- chłoniak Hodgkina… pierwszy krok to oczywiście to internet… co to właściwie jest? Potem szok, płacz, niedowierzanie.

 

Na szczęście miałam duże wsparcie ze strony przyjaciół i rodziny. Od razu postawili mnie do pionu i zmusili do działania.

 

Zarejestrowałam się do kliniki hematologicznej. Do lekarza trafiłam jeszcze tego samego dnia. Dostałam skierowanie na badanie PET i wniosek na perukę. Od tego momentu wszystko już potoczyło się dość szybko. Ok 2 tygodnie czekania na badanie i potem ok 2 tygodni na wyniki.  W międzyczasie zamówiłam sobie przez internet perukę. Tak na wszelki wypadek, gdyby miała mi się przydać, chociaż miałam też jednocześnie nadzieję, że nie będzie takiej potrzeby bo wyczytałam, że nie każdemu wypadają włosy. Po otrzymaniu wyników PET i zaniesieniu ich mojemu lekarzowi prowadzącemu w klinice od razu następnego dnia miałam pierwszą chemię.

 

Ogólnie przeszłam 6 cykli ABVD czyli 12 wlewów. Całe leczenie przeszłam nie najgorzej. Nie miałam wymiotów, kondycja dużo słabsza, ale dawałam radę. Całe leczenie byłam aktywna zawodowo, wolne brałam tylko na wlewy. Włosy jednak niestety wypadły, ale zamówiona wcześniej peruka bardzo przypominała moje naturalne włosy, były tylko dużo dłuższe (zawsze o takich marzyłam, ale ciężko mi było zapuścić ) więc ten aspekt choroby też przeszłam całkiem w porządku.

 

Leczenie zakończyłam we wrześniu 2018, a od lutego 2019 wróciłam już na siłownię, czuję się coraz lepiej, efektów ubocznych chemioterapii jest coraz mniej. Moje włosy rosną dużo zdrowsze i gęstsze niż były przed chorobą. O chorobie myślę cały czas i ciągle boję się, że wróci, ale staram się i mogę żyć normalnie.