Zadzwoniłam do mamy z płaczem, bo choć mam twardy charakter, to jednak zwaliło mnie to z nóg, a moja mama – delikatnie mówiąc – zagrzała mnie do walki, powiedziała, że nie mam płakać, trzeba walczyć i wygrać, nie ma innej opcji.

Więc oczywiście pełna wiary, optymizmu ale też ze strachem stanęłam do walki, najważniejszej walki, o życie. Przeszłam 6 cykli chemioterapii R-Chop. Po drugim wlewie zaczęły wypadać włosy, więc je zgoliłam maszynką. Wtedy, leżąc w wannie, płakałam, ale jak wysłałam zdjęcia koleżankom poznanym w szpitalu, stwierdziły, że koniecznie muszę zrobić sesję zdjęciową. I tak też zrobiłam, żeby pokazać kobietom, które walczą o życie, że brak włosów nie pozbawia ich kobiecości, że to stan przejściowy, a włosy odrosną. 

W remisji mija 7 rok, cały czas jestem pod kontrolą hematologa, wiadomo, nie poddaję się i proszę Was, którzy teraz walczycie o życie, nigdy się nie poddawajcie, wasza siła siedzi w waszej głowie i nie ma rzeczy niemożliwych, gdy wierzysz, walczysz i z góry zakładasz wygraną

Iza