Początek roku 2020 i nawrót choroby dał mi możliwość podjęcia właściwego leczenia jakim była druga linia leczenia połączona z przeszczepem szpiku kostnego z komórek macierzystych.

Przygoda z chłoniakiem – czy to walka z nowotworem? Jak można walczyć z czymś co może towarzyszyć nam już przez resztę życia. Moim zdaniem to głównie walka z samym sobą. Ze swoimi słabościami, z brakiem wiary, czarnymi myślami.

Leczenie przepełnione bólem fizycznym i psychicznym, pobyty w szpitalu te krótkie a zwłaszcza te długie, pozwoliły mi się na chwilę zatrzymać i zajrzeć w głąb siebie. Po raz pierwszy, w ciszy i samotności mogłam skupić się na sobie. Poświęciłam sobie czas, który zaowocował zmianą dotychczasowego życia, ustawieniem sobie priorytetów. A przede wszystkim zaakceptowałam siebie i stan, w którym się znajduje. Razem z akceptacją stanu rzeczy odszedł strach przed nieznanym, poczucie bezradności czy smutku. W zamian pojawiła się odpowiedź na pytanie – dlaczego mnie to spotkało.

Teraz wiem, że wszystko co nas spotyka, nawet te negatywne sytuacje, niosą za sobą pozytywne lekcje i dają możliwość  spojrzenia na otaczający nas świat z innej perspektywy.

15 października 2020 jedenaście dni po moich trzydziestych trzecich urodzinach wyszłam ze szpitala z pięknym prezentem – Nowym Życiem. Mając świadomość, że mogłam je stracić teraz wiem, że nie tylko chcę żyć ale także przeżyć życie.

Pragnę zarażać moim szczęściem innych. Dawać innym nadzieję. Pokazać, że „chłoniak to nie wyrok”, i mimo choroby można realizować marzenia i pasje.

W warunkach izolacji szpitalnej na przeszczepie, w mojej głowie powstał projekt: „@OnkoMotoSiostra i jak przeżyć Życie na Picie”. Ideą projektu jest pomoc i wsparcie innych ludzi, którym choroba a także inne zdarzenia zrujnowały Życie i plany. Chcę pokazać, że mimo przeciwności losu jak się WIERZY można wszystko! Chcę udowodnić, że WIARA, CHĘCI I DZIAŁANIE wystarczą do spełnienia marzeń i realizacji PASJI nawet, kiedy nie ma się perspektyw finansowych a niekiedy nawet perspektyw na dalsze przeżycie.

Na dzień dzisiejszy dziękuję Bogu za wszystkie złe chwile, które wydarzyły się w moim Życiu w tym za chorobę. Bez tego nie byłabym  tą osobą, którą jestem teraz – zdeterminowaną, pewną siebie, wytrwałą a przede wszystkim kochającą samą siebie mimo niedoskonałości. Dzięki chorobie i innym traumatycznym zdarzeniom znalazłam się w miejscu, w którym jestem teraz. Nie chcę zaprzepaścić szansy, którą dało mi Życie. Wstyd byłoby nie skorzystać.

Postanowiłam zadebiutować w Pucharze Polski PitBike SM 2021. Pokażę w ten sposób innym, że marzenia się spełniają, że warto marzyć i się nie poddawać. Warto mówić o chorobie, dzielić się problemami i doświadczeniami z innymi.  Warto czasami się przełamać i przyjąć pomocną dłoń z czym wydaje mi się dużo ludzi ma problem. Warto jest spełniać marzenia, warto jest robić w życiu to co się kocha. Warto dawać innym przykład, warto pomagać innym. Jeśli chcemy zmienić świat, zacznijmy od siebie aby móc dać przykład innym. Chcę „Przeżyć Życie na Picie” bo uwielbiam czuć w sercu szczęście. Przecież to tak piękne uczucie więc dlaczego miałabym sobie tego odmawiać. Motocykle małe i duże oraz pomoc innym ludziom to mój życiowy priorytet.

Fundacja OMS, która jest także częścią mojego marzenia ma być dla ludzi dorosłych jak i dzieci, którym brakuje wiary w lepsze jutro.

Zaczynając tak naprawdę od zera, prosto z łóżka szpitalnego, będę starała się pokazywać swoją drogę w realizacji marzeń krok po kroku. Każdy będzie mógł zobaczyć etapy mojego rozwoju w kwestiach Życiowych, motocyklowych i projektowych.

„Nieważne czy wygrasz, czy nie, ważne, że się nie poddasz”.