KOZACZKI I DŁUGOPIS

Wraz z leczeniem pojawiły się zaburzenia błędnika powodujące utratę równowagi, osłabienie czucia w palcach i ogólna, ogromna słabość… która obnażyła także bezsilność i codzienną bezradność. Wtedy smartfony były jeszcze rzadkością i dość kosztowną technologią, ale dostała, żeby mogła cokolwiek napisać, bo przyciskanie klawiszy było zbyt wielkim wyzwaniem. Były to czasy, gdy młodzi ludzie nie spędzali jeszcze wolnego czasu z telefonem, wciąż modne były tradycyjne książki i … krzyżówki! Pewnego dnia spadł jej długopis, ale była tak słaba, że utraciła zdolność, by go podnieść. Nie chciała wzywać z tego powodu pielęgniarki. A ponieważ wiedziała, że ktoś przyjedzie do niej dopiero za około 2 godziny, czekała z krzyżówką w ręce, długopisem na podłodze i ogromną złością w sercu. To jedno z najbardziej przykrych wspomnień.

W połowie leczenia mogła pójść na kilka dni do domu. Okazało się, że “pójść” to duże słowo. Niemal wchodzę w słowo z pytaniem, czy Przemek niósł ją na rękach. Chciał, ale nie pozwoliła mu, bo jej celem było jak najnormalniej w świecie dotrzeć do auta o własnych siłach. Na TEN DZIEŃ dostała od mamy nowiutkie, śliczne kozaczki. Dziś wspomina, jak mocno w czasie tej drogi zostały porysowane, bo jednak iść było trudno, nogi odmawiały posłuszeństwa, czasem musiała wręcz uklęknąć. W domu pilnowali jej wszyscy. Stale czuwał też zaproszony przez rodziców Przemek. Potem w “zespole” pojawiła się jeszcze rehabilitantka – Roksana Ryczek, na wspomnienie której w głosie Dominiki pojawia się szczera radość i czule wypowiedziane zdrobnienie Roksanka.

DE VOLAIE

Bardzo intensywne leczenie trwało około 4 miesięcy. Ze szpitala wyszła w Walentynki. Chcąc udowodnić sobie, że MOŻE, że ŻYJE, że jest NORMALNIE, przyrządziła Przemkowi De Volaia… nie opowiada o tym, więc mogę sobie tylko wyobrazić, że po miesiącach leżenia, z brakiem pełnego czucia w opuszkach palców, po tak silnym leczeniu, musiało być to wielkim trudem, ale pokazało też ogromną motywację do życia! O chorobie przypominała radioterapia, która wywoływała chyba więcej dyskomfortu niż chemioterapia, a także utrzymując się zaburzenia czucia i słabość…Przez chwilę nawet była jednak dumna ze swoich szczupłych nóg, które były pozbawione mięśni po okresie leczenia.

Z każdym dniem było coraz lepiej, normalniej, zwyczajniej. Leczenie zostało zakończone, wyniki były dobre, a Dominika wracała do pełni sił. W wakacje wyjechała ku przerażeniu całej rodziny na RODOS. W październiku wróciła na studia… już wtedy wszyscy mieli internet w komórce, co chyba najbardziej pokazało jej upływający czas. Życie powróciło, pozostał strach o każde kaszlnięcie, o każde przeziębienie, ale jeśli chłoniak Burkitta nie wróci po dwóch latach, to już nie wróci. Minęło 6 lat. Dominika jest zdrowa, a w życiu zyskała odwagę.

Nie mówię już “fajnie by było”, tylko robię.