Na diagnozę czekałam 7 miesięcy, by ostatecznie usłyszeć, że choruję na chłoniaka grudkowego. W zabieganym systemie zdrowia trudno było mi uzyskać konkretne, rzetelne informacje, ale znaleźli się ludzie, którzy żyjąc z nowotworem, pomogli mi nie tylko odnaleźć wiedzę, ale także odnaleźć się w chorobie. Byłam w codziennym kontakcie z uczestnikami forum Dum Spiro Spero. Z niektórymi utrzymuję kontakt do dzisiaj. Chciałabym szczególne podziękowania za pomoc w tych trudnych chwilach przekazać Miśkowi, Justynie, Marzenie, Marko, Danicie i całej rzeszy chorych na nowotwory krwi, którzy zawsze byli, po prostu byli.

Oczywiście bałam się chemioterapii, może bardziej tego, co będzie po, ale jednocześnie, spodziewając się różnych dolegliwości, jakoś przestawiłam się i o dziwo uważam, że leczenie przeszłam bez większych tragedii. Potrafiłam śmiać się z różnych stanów, naprawdę to pomaga… Uwierzcie, wiara w to, że będzie dobrze czyni cuda. Pozdrawiam wszystkich życząc zdrówka, a leczącym się nadziei i wiary w zwalczeniu choróbska. Przyjęłam 6 cykli chemii, po nich dostałam skierowanie na badanie PET, które nie wykazało żadnych zmian typowych dla procesu rozrostowego. 

Tak było do dzisiaj i możliwe że sama będę miała powtórkę z rozrywki, bo wyniki na to wskazują, ale pożyjemy zobaczymy. Dziś jestem już również w grupie NiePochłonięci Fundacji Pokonaj Chłoniaka, bo wiem, że ważni są ludzie, a choroba jest tylko częścią życia i z jednej strony trzeba szukać wszelkiego wsparcia, ale właśnie po to, aby nie koncentrować wszystkich sił na chorobie. Wręcz przeciwnie!

Ewa