Diagnoza przyszła przez przypadek. Od wielu lat miałam problemy z tarczycą. Kiedy pojawił się na niej guzek, poszłam do lekarza, sądząc, że to kolejny tarczycowy incydent. Okazało się jednak, że guzek nie jest groźny, ale w trakcie badań okazało się za to, że mam wiele powiększonych węzłów. Jeden z nich pobrano i wkrótce dowiedziałam się, że mam właśnie przewlekłą białaczkę limfocytową. 

Czy byłam zdziwiona, zaskoczona? Raczej zmotywowana, żeby rozpracować sytuację, posłuchać lekarzy i zrobić, co należy. Internetu unikałam, co z resztą doradzała mi rodzina, bo sama nie chciałam na własną rękę szukać informacji i robić sobie w głowie zamieszanie. Mam zaufanie do lekarzy i to mi wystarczyło, a rewelacje internetowe odsiewało dla mnie młodsze pokolenie w rodzinie 😉.

Diagnostykę rozpoczęłam w Knurowie, dokończyłam w Gliwicach, ale samo leczenie, z racji na różne okoliczności rozpoczęłam dość szybko w Warszawie. Nie miałam wprawdzie żadnych odczuwalnych objawów, ale lekarz zalecił leczenie celem zmniejszenia – „utemperowania” – węzłów. Przeszłam łącznie dwie linie leczenia, które zniosłam bardzo dobrze i przeszłam pod obserwację.

W międzyczasie rodzinne zawirowania chorobowe pokazały nam możliwość uczestnictwa w Krakowie w badaniach klinicznych. Ja sama na ten czas nie miałam żadnych objawów, ale postanowiłam także pojechać na konsultację, zapytać, czy w razie kolejnej linii leczenia mogłabym sama wziąć w nich udział. Jako była nauczycielka chemii, twardo stąpająca po ziemi, chciałam z otwartą głową poznać wszystkie opcje. Okazało się, że jest dla mnie taka szansa. Pierwszą i chyba najważniejszą motywacją okazały się być – zamiast ewentualnych wlewów – tabletki. Drugą – innowacyjność terapii. Trzecią bardzo regularna kontrola stanu zdrowia, choć wiąże się to z dojazdami 😊 .Jest to jednak niewątpliwy bonus, że wiem, czy coś się dodatkowego nie dzieje w organizmie. W końcu jestem już przed 80tką, więc to naprawdę wygodne, że wszystko mam zrobione w jednym miejscu. Ale to chyba jest ważne w każdym wieku. No i chyba odczuwam trochę dumy z racji na to, że na własnej skórze doświadczyłam, że badania kliniczne to realny udział w rozwoju medycyny.