Chłoniak został moim lokatorem prawdopodobnie na wiele lat przed diagnozą. Wybrał sobie aktywną dwudziestoparoletnią dziewczynę, która potrafiła usprawiedliwić wszystkie możliwe objawy choroby chwilową słabością, przetrenowaniem czy przemęczeniem.  

Na początku był idealnym lokatorem – apatycznym i sennym, z czasem coraz bardziej dawał się we znaki – imprezy alkoholowe były bardzo bolesne, a  sezon grypowy trawał cały rok. Huczny kaszel zmusił mnie do kontaktu z lekarzem… Chłoniak  Hodgkina stadium zaawansowania IV B. Po przeczytaniu całego internetu okazało się, że najskuteczniejszy lek w tamtym momencie nie był dostępny w ramach leczenia NFZ. Jedyną możliwością otrzymania Adcetrisu był udział w badaniu klinicznym. 

I tutaj przenosimy się z ponurej rzeczywistości przepełnionych szpitali, zawiłych procedur, bardzo dłuuuugiej diagnostyki i ograniczonych możliwości do baśniowej krainy badań klinicznych. Lekarz uśmiechnięty, wszystkie badania umówione przez koordynatora i wykonane w tydzień według standardu leczenia, a na koniec kwalifikacja do programu. Było to badanie randomizowane, czyli takie, w którym połowa pacjentów mogła otrzymać wspomniane leczenie, a pozostali starszy schemat teraputyczny (wówczas stosowany w leczeniu NFZ). Chemioterapia w trybie dziennym trwała pół roku. Kontakt z lekarzem i personelem medycznym, ilość badań monitorujących przebieg terapii i dostęp do niezbędnych leków zapewniał ogromny komfort w chorobie i dawał poczucie najlepszej opieki pomimo trudów leczenia. 

MCM Dziękuję 🙂